Dag 9 van de Flexibele Rug challenge

Gisteren voelde ik me erg vermoeid, mijn lichaam smeekte om rust na de lunch, dus dat deed ik, luisterend naar mijn lichaam.
's Avonds was er geen fysieke pijn, maar wel een gevoel van vermoeidheid en verdriet. Bij het slapengaan was mijn hoofd vol en mijn neus verstopt, alsof ik wilde huilen, maar er waren geen tranen.
Vanochtend vroeg werd ik wakker voor de Aquarian Sadhana met mede-yogi's. Ik voelde nog steeds vermoeidheid, maar geen opmerkelijke pijn.
Tijdens de set voor de flexibele rug voelde ik echter toch weer wat pijn in mijn onderrug, zij het veel lichter. Mijn rechterdijbeen voelde stijf aan, alsof er een blokkade was. Ik merkte dat de energie daar niet soepel stroomde, vooral tijdens de Life Nerve Stretch-oefening.
Ook voelde mijn linker schouder nu stijf en een beetje pijnlijk. De RAIN-methode hielp me en ik realiseerde me een emotie van verdriet met de vraag "Papa, waar ben je?" Dit gevoel herken ik maar al te goed; het stamt uit de vier jaar dat mijn vader uit Vietnam vluchtte om een nieuw thuis voor ons gezin te vinden. Verdrietig en tegelijkertijd dankbaar voor zijn dappere actie.
Tijdens het zingen van mantra's merkte ik een puistje op net naast mijn rechterwenkbrauw en nog een op mijn onderrug, rechts. Ik krijg normaal gesproken zelden puistjes, dus voor mij is dit een duidelijk teken dat mijn emotionele pijn nu aan de oppervlakte komt. Ik ben blij dat mijn lichaam het kan loslaten.